We zijn een kleine maand op weg naar mijn totale endorfineherstel. Mijn omgeving begint het op te merken. Nog niet zozeer dat ik ben afgevallen want ik houd me pas twee weken echt aan het plan. Maar mijn uitstraling. Relaxed, vrolijk, stralend zelfs. Ik onderneem veel, zie mensen, ben sociaal. Zelfs die zo vurig gewenste daadkracht lijkt binnen handbereik. Dit is eindelijk de persoon die ik al jaren wil zijn. Dit is hopelijk ook pas het begin. Het begin van de rest van mijn leven, hoe cliché dat ook mag klinken. Maarja, clichés zijn cliché omdat ze … waarheden zijn.
Even recapituleren. Hoe was het een maand geleden met mij. Was ik dood ongelukkig? Dat niet zozeer, maar er knaagde wel iets, een constante onderstroom van; er klopt iets niet. Bedekt door een laagje gelatenheid; het is nu eenmaal zo: je bent te dik, je hebt nooit echt ergens zin in, het is te laat om je dromen waar te maken. Lastig was het wel.
De trap op? Uitgeput, hijgend als een pakpaard. Laarzen aantrekken of schoenen met een gespje? Dan maar sloffen op makkelijke slippers. Een uitje snipperen voor dat recept? Méh, laat maar we kwakken het zo wel in de pan. Dat ingestofte studieboek eens open slaan? Waarom zou ik, ben toch te oud. Ik zag het mezelf gewoon niet doen... WAAR moest ik beginnen? Mijn to-do list leek never-ending.
Zie blog 1, en blog 2 en blog 3 over wat er toen gebeurde: ik hoorde van de endorfine supplementen. Niet geschoten is altijd mis en van reguliere medicijnen werd ik niet beter, laat staan blijer. Er was al veel geprobeerd: van dexamfetamine tot antidepressiva, alles leek zijn doel voorbij te schieten. Ik dacht dat ik het met pure wilskracht en mindcontrol ook wel kon redden. En dat ging uiteindelijk ook wel maar het leven was wel een beetje zouteloos.
Nu de routine van de supplementen er lekker in zit en ik het eetplan ook veel beter volhoud, is het weer zoals het zijn moet: kleurrijk en spicy. Ik ga steeds een stukje lekkerder. Natuurlijk was ik zo eigenwijs om het effect van de supplementen af te wachten voor ik aan het NLS dieetplan begon. Ik ben niet het type om van de één op de andere dag het roer om te gooien.
Ik moet mezelf mentaal voorbereiden en moed verzamelen. Maar zodra ik een vleugje succes proef, word ik steeds gemotiveerder. Dus ik houd me steeds strakker aan het dieet. Sta elke dag een stukje opgewekter op, en probeer elke dag iets nieuws te doen waar ik voldoening uit kan halen. Hoe groot of hoe klein ook.
En de effecten, groot én klein, zijn vrijwel direct merkbaar. Boodschappen? Die doe ik met een lijstje (wat ik zowaar niet thuis op de aanrecht vergeet waarna ik in de supermarkt maar moest gokken wat erop stond). Maaltijden plan ik, bewegen doe ik. Sta op de crosstrainer, neem de trap, ga een stukje lopen.
Ook grootsere zaken als; ga eindelijk op zangles (check). Begin die studie (boek ligt open én ik lees erin). Neem een katje (enter de kleine Cassius (zie foto)). En doe eens wat met je haar (zie foto). Hoeveel kilo ben ik kwijt? Geen idee. Een weegschaal heb ik niet. Wel een favoriete broek in de kleinste maat die aan de kast hangt als motivatie.
Mijn benen kan ik zelfs in die vermaledijde busstoeltjes al een stuk makkelijker over elkaar slaan. Mijn darmen en maag zijn zo rustig dat ik in de avonden niet meer als een ontbindende walvis op de bank lig te puffen. Maar waar ik sowieso van bevrijd ben zijn die kilo's onvrede en moedeloosheid. En de verlichting die dat met zich meebrengt? Onbetaalbaar!