bannerimage

Een fout weer hersteld. Niet opgeven maar doorgaan

Geschreven door: Adrienne
19 juni 2016

Vorige week mopperde ik dat het lijnen zo langzaam gaat. Ik hield me op de letter aan mijn dieet en de onsjes kropen eraf. Zeven jaar geleden ben ik 36 kg afgevallen en viel ik gestaag 2,5 kilo per week af. Ik dacht dat even te kunnen herhalen en dat valt vies tegen. Maar goed ik val áf, weliswaar niet in het juiste tempo, maar als ik zo door ga zal ik mijn doel uiteindelijk bereiken….
Donderdag 16 juni was het de dag van de uitslag. De uitslag? De dag van de eindexamenuitslag! De uitslag voor mijn leerlingen HAVO 5, maar ook voor mijn oudste dochter, die dit jaar ook examen heeft gedaan. Omdat ik mentor ben, kon ik die dag geen vrij krijgen. Ik moest gezakten en geslaagden bellen, gezakten en geslaagden opvangen.(dat is schakelen tussen tissues en Jip en Jannekechampagne) Ondertussen voelde ik me een slechte moeder. Dochter zat bij een vriendin te wachten op het verlossende telefoontje van haar mentor. En ik was daar niet bij! De moeder van de vriendin was er wél: zij had vrij gekregen. In hun koelkast stond de champagne en de taart klaar.
Vanaf 15.00 uur kan haar mentor bellen. Om 15.15 uur app ik: “en??” Nog niks, dat is een goed teken. Om 15.35 uur belt ze. “Ik ben gezakt”, “Hé?, Je maakt een grapje?!”. “Echt mam, vier vijven. Ik kan niet eens meer slagen. Ik doe een herkansing om een vak te verbeteren en volgend jaar naar de VAVO”. Dit had ik totaal niet verwacht. En ik wil maar één ding: NAAR HUIS! Maar helaas, de geslaagden staan klaar in jubelstemming. Om 17.00 uur kan ik met goed fatsoen weg. Mijn fiets stuurt richting de beste slijter van het land. Daar koop ik een prachtige fles Chardonnay. Onderweg bedenk ik dat we pizza eten. En zo geschiedt. Dochter en ik hangen de vlag halfstok. Zij met rugtas op haar rug, die heeft ze namelijk nog een jaar nodig en een glas wijn in haar hand. (geen zorgen ze is 18 jaar). En samen maken we de fles soldaat. (zij anderhalf glas, ik de rest) Domino’s brengt twee pizza’s, die we met zijn vieren opeten. En we praten alles weer recht: wat fijn eigenlijk dat ze nog een jaar thuis blijft en het is goed voor haar dat ze een jaar rustig aan kan doen en ach ja nu kan ze nog eens goed nadenken wat ze gaat studeren. En zo maken we er weer iets moois van.
De volgende dag durf ik niet op de weegschaal te gaan staan. Ik neem me voor om me weer aan mijn dieet te houden, maar snoep tussendoor. Ik voel me waardeloos, wat een mislukking.
Zaterdag pak ik mezelf bij kop en kont. Kom op zeg, ik heb een plan: afvallen! En foutjes maken mag. Als ik het maar weer oppak. En ik hou me aan mijn dieet. Tussen de maaltijden door heb ik veel trek. Eigen schuld.
Vanmorgen ben ik op de weegschaal gaan staan: een pond erbij. Jammer, maar te overzien. Maar wie schets mijn verbazing wanneer ik mezelf opmeet? Er zijn wel centimeters af! Wat leuk en fijn! Zie je wel: gewoon dóórgaan!!

19-6-16 adrienneTot volgende week!
Adriënne

Adrienne

Geschreven door: Adrienne