Ilonka Pennings

Geschreven door: Ilonka Pennings

Wanneer je zelfvertrouwen ongeveer in je kleine teen zit dan pak je alles aan wat
je aan kunt pakken. En ook ik pakte in al die jaren heel veel aan maar niet het
juiste. Ik ging allerlei opleidingen en cursussen doen om mezelf maar te
bewijzen. Hoezo wat te bewijzen? Door die stress die ik mezelf oplegde,
gebeurde het dat ik voedsel tot me nam zonder dat ik besefte wat ik at.

Het begin

En omdat we hele korte pauzes op mijn werk hadden, werd er snel of helemaal
niet gegeten. Want tijdens de pauze stond ik ook vaak te surveilleren en wist
helemaal niet wat ik at. Mijn klaslokaal was dicht in de buurt van de keuken en
wanneer leerlingen het eten wat ze gemaakt hadden niet lustten dan kwam er
een bordje mijn kant op.

Ze vonden het fijn dat ik daarna de complimenten over hun kookkunsten gaf.
Achteraf at ik het op om de leerling niet teleur te stellen maar trek had ik niet
en ook amper tijd om van het eten te genieten. Alles maar snel, snel en daardoor
geen verzadigd gevoel.

Dus de droppot die in het klaslokaal stond, was niet alleen maar voor de
leerlingen die er een keer wat uit mochten pakken of voor de collega’s die mijn
lokaal binnen kwamen lopen om wat te vertellen en een lekker snoepje mee te
pikken, nee die droppot was er ook voor mij.

Ik snoepte wat af op school en niemand had het in de gaten. Ikzelf net zo min.
Het team werd steeds groter en daardoor meer verjaardagen en allerlei zaken te
vieren. Allerlei lekkers werd er in de pauze op tafel gezet. Met 2 pauzes, ook al
waren ze kort, had ik toch wel weer iets lekkers gepakt.

Het liefste stiekem want niemand hoeft te weten dat bij mij elk pondje door het
mondje gaat. Als je me nu vraagt of ik dat allemaal lekker vond wat ik at dan
moet ik eerlijk zeggen dat het mij meer ging om ‘gevuld’ te zijn.

Mijn zelfliefde zat net als mijn zelfvertrouwen in mijn kleine teen.
Je zo volproppen is zelfhaat. Was ik op feestjes bij vrienden dan dronk ik water
of spa rood en liet me niet verleiden door allerlei lekkere dingen die op tafel
stonden. Ik hoorde dan van iedereen wat knap dat jij daarvan af kunt blijven.

Wie hield wie voor de gek? Ik mezelf en niet zo een klein beetje. Dat heb ik nu
dus pas echt goed door. Daarvoor moest er heel veel gebeuren. Na meer dan 30
jaar verliet ik het voortgezet speciaal onderwijs voor het voortgezet onderwijs
maar daar vond ik helemaal niet de voldoening en lag als een dode pier in de
avond en in het weekend op de bank.

Snel ontslag genomen en weer terug naar het voortgezet speciaal onderwijs. En
daar klapte ik in elkaar en toen kreeg ik antidepressiva. Toen was er nog meer
ellende want ik kreeg zin in de raarste dingen; zoals frisdrank en nog meer zoet.
In de ochtend een boterham met dik pasta besmeren, was geen uitzondering.

Ontkennen ging niet meer

Bijna 30 kilo binnen een jaar erbij en ik was al 40 te zwaar. Ontkennen ging niet
meer want ik kon met dat gewicht amper nog de trap op. Afgelopen december
had ik een sollicitatiegesprek in een nieuw schoolgebouw en hoopte dat het
gesprek op de begane grond zou zijn.

“Hoop is uitgestelde teleurstelling” en nu kon ik deze quote onderschrijven. Het
waren heel veel betonnen trappen die ik moest beklimmen en boven moest ik
eerst op adem komen voordat ik klopte en de deur open maakte. Toen dacht ik
dit kan zo niet verder gaan.
De bedrijfsarts had gezegd dat zij heel veel goede verhalen van
Nederlandslank.nl had gehoord en dat zij daar zeer zeker geen aandelen in had
maar mij het beste gunde. Dan komt Kerst en Oud en Nieuw dus toen had ik nog
de smoes om nog niet met het programma van Nederlandslank.nl te beginnen.

Op een gegeven moment ben ik in januari op de weegschaal gaan staan en ik
schrok gigantisch van het gewicht. Er stond echt 145.1 kilo op de weegschaal.
Mijn knop ging om en ik ben bloed laten prikken en heb dit laten analyseren om
dan het voedingsprogramma voor mij op maat te krijgen.

Op zaterdag 23 januari 2021 begon ik met ontgiften en op de teller stond toen
145.1. Mijn doel is om naar de 75 kilo te gaan. Op Facebook zag ik mooie
verhalen voorbijkomen en dacht bij mezelf dat gaat me toch niet lukken. Hoe
dan? Natuurlijk ben ik er nog (lang) niet maar ben wel in 13 weken meer dan
21 kilo kwijt. De teller stond op zaterdag 24 april op 123.9. Snel zeg ik dan dat ik er nog 49
moet maar daardoor ontmoedig ik mezelf en dat is natuurlijk geen stimulans.
Het stimuleert wanneer mensen zeggen dat het in mijn gezicht te zien is dat ik
ben afgevallen en wanneer kleding weer los om me heen zit in plaats van heel
erg strak.

Mijn zelfvertrouwen herpakt

Mijn hond krijgt steeds kortere pootjes want de 3 wandelrondes per dag worden
steeds groter. Heb ik bijvoorbeeld in de middag 5 kilometer gelopen tijdens
koningsdag dan loop ik ’s avonds nog een rondje extra dan het normale rondje.
Het wandelen geeft mij een kick.

Ilonka goed

Het persoonlijk voedingsplan is goed vol te houden omdat ik geen
‘hongergevoel’ heb. Genoeg water drinken is heel belangrijk
Nu moet ik wel in alle eerlijkheid zeggen dat ik between jobs ben en daarom de
tijd heb om aan mezelf te werken. Naast de sollicitaties en therapieën vind ik de
transitie naar een nieuwe levensstijl van levensbelang.

Op het punt van afvallen is er bij mij een andere mindset gekomen. Gelukkig is
er bij mij nu intrinsieke motivatie. De buitenwereld kan wel willen maar ik moet
willen. En ik wil dit nu echt. Meer kwaliteit van leven dan alles vluchtig doen.
Genieten en dat inderdaad met mate doen.